Zaterdag 1 juni vond – voor de derde keer – de Sobibor Herdenking plaats bij het Spiegel monumentje ‘Sobibor – en wat doe jij’ aan de Van Eeghenlaan (ingang Vondelpark) in Amsterdam. Hoewel vooraf weinig ruchtbaarheid was gegeven aan de bijeenkomst waren toch zo’n 150 mensen op deze kille namiddag in juni naar de herdenking gekomen.
Voorafgaand aan de herdenking speelden jongeren van Theaterschool Utrecht i.s.m. Stichting ‘Theater Na de Dam’ veer verkorte versie van hun voorstelling ‘Het kind is niet meer, een mens is pas vergeten, als zijn naam vergeten’ van theatermaker Gilles Groot. 18 Jonge spelers speelden een aangrijpende voorstelling over het joodse weeshuis in Utrecht. Een groot aantal van de weeskinderen werd in Sobibor vermoord.
Christine Gispen-de Wied, voorzitter van de Stichting Sobibor, heette iedereen welkom en hield een betekenisvolle toespraak waarin ze zich afvroeg hoe Jules Schelvis – 25 jaar na de oprichting van de Stichting – het gevonden zou hebben als hij nu op de eerste rij had gezeten.
Aansluitend werden drie getuigenissen gelezen: van een dader, een omstander en een slachtoffer en sprak Natascha van Weezel één van haar recente columns uit het Parool uit. Natascha, die onlangs de Pim Fortuynprijs kreeg voor haar moed en durf het vrije woord altijd te laten prevaleren, ontroerde met een prachtig persoonlijk verhaal. De aanwezigheid van haar zoontje Max van ruim 1 jaar gaf haar verhaal nog een extra persoonlijke lading.
Mirjam van Dam en Ed Boekee haakten tenslotte met hun muziek prachtig aan op de woorden van Natascha.
Na de plechtige 1 minuut stilte legden eerst sprekers en daarna alle aanwezigen steentjes bij het monument. De nazit in het Blauwe Theehuis in het Vondelpark was een mooie afsluiting van opnieuw een waardige, betekenisvolle en inhoudsvolle herdenking.
Afgelopen mei zijn Laurens van Hofslot en Olivia Rice, studenten van het University College Utrecht, mee geweest met de herdenkingsreis. Dit had te maken met hun betrokkenheid bij het interview project van Stichting Sobibor. Voor dit project hebben beiden verschillende overlevenden en nabestaanden van de Holocaust geïnterviewd. Het voornaamste doel van het project, dat nog steeds loopt, is om het oorlogs- en levensverhaal vast te leggen voor familie. Als afsluiting gingen Olivia en Laurens mee op herdenkingsreis naar Sobíbor.
Geheel in de joodse traditie hebben we ook een herdenkingsceremonie gehouden bij de asheuvel, waarbij men de mogelijkheid kreeg om de namen van hun familieleden te noemen. Dit moment was erg emotioneel, en heeft een diepe indruk achtergelaten. Het was erg krachtig om te zien en horen dat ondanks alles, deze families op deze plek konden zijn om hun familieleden te eren, ondanks het grote leed wat hun familie was aangedaan. Olivia schrijft hoe de lieve en gezellig groep dit moment van herdenking in kamp Sobibor het best moeilijker maakte. “Ik heb me op die dag echt gerealiseerd wat de impact van de Holocaust echt is geweest. Het is gemakkelijk om in de academische wereld om je te distantiëren van de tragedies en mensenrechten schendingen waar je over leert. De herdenking heeft een impact achter gelaten die er voor zorgt dat ik dit nooit (meer) zal doen.” Ook Laurens schrijft dat je als student je soms makkelijk in de val trapt om op een academische manier om te gaan met informatie over de Holocaust, maar deze herdenking maakte de verhalen van de Holocaust voor mij op een nieuwe manier tastbaar. Het schrille contrast tussen de locatie van Kamp Sobíbor – op een ogenschijnlijke vredige plek midden in het bos, waar de zon schijnt en de vogeltjes fluiten – en de verschrikkingen die hier hebben plaatsgevonden was stuitend.
Het bijzonderste om te zien en mee te maken was de sterkte van de groep. Niet alleen in het eren van hun familieleden, maar vooral in hun inspanningen om een educatief element aan de reis toe te voegen. Op de derde dag van de reis voegde zich namelijk een groep Poolse scholieren uit Lublin zich bij onze reis. Het was een zeer waardevolle toevoeging aan ons tweede bezoek, omdat we op deze manier erg veel van elkaar konden leren, en de nabestaanden en overlevenden uit onze groep ook de verhalen van hun familie kon doorgeven aan deze nieuwe generatie. Op de laatste dag van onze reis gingen we terug naar Warschau, dit keer op bezoek bij het Polin museum. Hier kregen we de kans om op een interactieve manier ondergedompeld te worden in de geschiedenis van de joodse bevolking in Polen.
Stichting Sobibor nam van 16-21 juni 2024 deel aan het seminar Unveiling ‘Aktion Reinhardt’: A Multiperspective Exploration. Het seminar werd georganiseerd door Brama Grodzka Gate-Teatr NN in Lublin.
Op zondagmiddag 9 juni is op het buitenterrein van Nationaal Monument Kamp Vught de openbare herdenking van de kindertransporten van juni 1943, in samenwerking met Stichting Sobibor. Op 6 en 7 juni werden bijna 1300 joodse kinderen gedeporteerd naar vernietigingskamp Sobibor in bezet Polen, waar zij vrijwel allen direct na aankomst werden vermoord. Zij werden vaak begeleid door een van de ouders: totaal 3014 mensen.
Marianne Schelvis (1954) vertelt over haar vader Jules Schelvis (1921-2016). Jules is één van de 18 overlevenden van vernietigingskamp Sobibor, waar ruim 34.000 Nederlandse joden zijn vermoord. Hij heeft zich onvermoeibaar ingezet om meer bekendheid te geven aan Sobibor. Hij richtte in 1999 Stichting Sobibor op, deed onderzoek, schreef boeken en werkte mee aan documentaires, muziekprojecten en meer. Marianne hielp haar vader bij het uitwerken van transportlijsten en begeleidde hem naar vele lezingen en herdenkingen. Koning Willem-Alexander memoreerde Jules op 4 mei 2020 op de Dam en noemde het concert ‘Er reed een trein naar Sobibor’ een onvergetelijke getuigenis.
Achtergrond kindertransporten
In 1943 werden met negentien transporten 34.313 Joodse Nederlanders en vluchtelingen vanuit kamp Westerbork naar het vernietigingskamp Sobibor gedeporteerd en vermoord. Slechts achttien van hen hebben de Holocaust overleefd.
15.30 uur: Het kind is niet meer
Het ontkennen en verdraaien van de Holocaust vindt zijn oorsprong bij de nazi’s. In een poging om de moord op ongeveer 180.000 Joden te verbergen en de gedurfde opstand en massale ontsnapping van 300 gevangenen in 1943 te verdoezelen, vernietigden de nazi’s nauwgezet het ‘top-geheime’ vernietigingskamp Sobibor. Alle sporen werden uitgewist. Vandaag de dag verbergt een bos deze plaats van de misdaad.
Op 14 maart 2024 vindt in het Trippenhuis in Amsterdam het symposium ‘Excavating Sobibor. Holocaust Archaeology between Heritage, History and Memory’ plaats.
